تحلیل ساختاری ناحیه دوگنبدان؛ زاگرس چین‌- رانده، شاهدی بر شیب‌راهه پیشانی و جانبی

امتداد ساختارهای کمربندهای چین­- رانده در طول، گسترش محدودی دارند و بیشتر به ساختارهای عرضی پایان می­یابند. در کمربند چین­- رانده زاگرس، راستای گسل پیشانی کوهستان در بخش­های مختلف توسط ساختارهای عرضی بریده و جابه‎جا شده است. در ناحیه دوگنبدان این گسل در تقاطع با ساختار عرضی گسل خارگ-میش است. تاقدیس میش در فرادیواره گسل پیشانی کوهستان با هندسه جعبه­ای و از نوع چین گسترش گسلی حمل شده دارای کوژ به سوی پیش­بوم است و در پهلوی پیشانی برگشته است. ادامه این چین با رسیدن به ساختار عرضی گسل خارگ- میش کمی چرخیده و پایان می­یابد. در فرودیواره گسل پیشانی کوهستان تاقدیس­های دیل، پهن، سراب و جعفرآباد با هندسه گرد شده و دامنه کم نشان‌دهنده چین‌های فروافتادگی دزفول هستند. تاقدیس­های دیل و پهن با هندسه جدایشی دوشاخه با رخنمون عمومی از سازند آسماری، در اثر انتشار جانبی به موازات امتداد شیب‌راهه پیشانی از سطح جدایش سازند دشتک در فرودیواره گسل پیشانی کوهستان گسترش یافته­اند و نشان‌دهنده تاقدیس­هایی هستند که از سازند دشتک در فرودیواره­ به‌صورت تأخیری نسبت به ساختارهای فرادیواره در سطح ظاهر شده­اند. گسل خارگ- میش به‌عنوان شیب‌راهه جانبی در سطح با پایان یافتن ساختارهای طولی به آن و در ژرفا با توجه به تغییرات ستبرا و رخساره رسوبی قابل شناسایی است که بیشتر فعالیت آن در زمان رسوبگذاری سازند ایلام است. این هندسه ساختاری بیانگر اندرکنش گسل­های به‌ترتیب طولی پیشانی کوهستان و عرضی   خارگ- میش به صورت شیب‌راهه­های پیشانی و جانبی در هندسه و سبک ساختاری کمربند چین- رانده زاگرس در ناحیه دو گنبدان است.